Janusz Groszkowski - światowej sławy uczony i wielki humanista, pionier polskiej radioelektroniki, twórca oryginalnej metody analizy elektrycznych drgań nieliniowych znanej w literaturze pod nazwą "metody harmonicznych Groszkowskiego", konstruktor pierwszego na świecie magnetronu metalowego, konstruktor unikatowych próżniomierzy jonizacyjnych do pomiaru najniższych ciśnień; w okresie drugiej wojny światowej ekspert w rozszyfrowaniu, dla potrzeb aliantów tajemnic niemieckiej broni rakietowej typu V2 oraz niemieckiego radaru; członek rzeczywisty oraz wieloletni Wiceprezes i Prezes Polskiej Akademii Nauk, doktor honoris causa Politechnik: Warszawskiej, Łódzkiej, Gdańskiej; profesor zwyczajny Politechniki Warszawskiej, Przewodniczący Rady Naukowej Instytutu Technologii Elektronowej PAN, wybitny członek krajowych i zagranicznych organizacji i stowarzyszeń, Wiceprzewodniczący Rady Państwa, członek i przewodniczący wielu komisji i komitetów państwowych, redaktor naczelny wiodących pism Polskiej Akademii Nauk. Ze wszystkich odznaczeń jakie posiadał, najbardziej cenił sobie Profesor Złoty Krzyż Virtuti Militari za udział w walce z okupantem.
Janusz Groszkowski - urodzony 21 marca 1898 roku w Warszawie. Ojciec Profesora - Teodor - był entuzjastą postępu technicznego; zafascynowany działalnością Edisona nawiązał z nim kontakt korespondencyjny. Ojciec był przychylny zainteresowaniom technicznym syna, pomagał Profesorowi również Jego starszy brat, uczeń Szkoły Wawelberga i Rotwanda (budowa maszyn i elektrotechnika). Gdy otworzono w 1915 roku Politechnikę Warszawską miał konkretne i określone zamiłowania i pragnął studiować na Wydziale Elektrycznym. Został jednym z pierwszych studentów tej uczelni, początkowo na Wydziale Mechanicznym (nie otwarto wtedy jeszcze Wydziału Elektrycznego).
Studia skończył w roku 1922 (już na Wydziale Elektrotechnicznym) uzyskując stopień inżyniera elektryka. Bardzo wysoko cenił Profesor swoich wykładowców i uważał, że wiedza zdobyta na studiach była Mu niezmiernie przydatna w życiu. Działalność naukowo badawczą rozpoczął Janusz Groszkowski już na studiach, w grudniu 1917 roku opublikował swój pierwszy artykuł: "Radiograficzne metody badania metali", w 1918 roku opublikował pracę pt. "Projekt kierowania na odległość za pomocą fal elektromagnetycznych". W 1919 roku został członkiem Stowarzyszenia Elektryków Polskich (SEP). Inżynier Janusz Groszkowski początkowo pracował jako asystent na Politechnice Warszawskiej, jednocześnie będąc oficerem wojsk łączności zajmującym się organizacją wojskowego przemysłu radiotechnicznego. Z inicjatywy Janusza Groszkowskiego zaczęło wychodzić w 1923 roku czasopismo "Przegląd Radiotechniczny", którego był założycielem, redaktorem naczelnym i głównym autorem. W 1925 roku ukazała się, jako jedna z pierwszych w literaturze światowej, monografia "Lampy katodowe i ich zastosowanie w radiotechnice". Stała się ona zalecanym podręcznikiem, zarówno w Politechnice Warszawskiej, jak i na innych uczelniach, w kraju i za granicą.
W roku 1928 Janusz Groszkowski obronił rozprawę doktorską pt. "Metoda kompensacyjna kontroli stałości fali". W tym samym roku na podstawie pracy o obniżaniu częstotliwości uzyskał stopień docenta habilitowanego. Od tego momentu Janusz Groszkowski poświęcił się całkowicie pracy naukowej na Politechnice. Już w następnym roku (1929) otrzymał tytuł profesora nadzwyczajnego oraz został nominowany na kierownika Katedry Radiotechniki. Sześć lat później (1935) Janusz Groszkowski został mianowany profesorem zwyczajnym Politechniki Warszawskiej (nominację profesorską wręczał Mu prezydent Ignacy Mościcki) oraz wybrany dziekanem Wydziału Elektrycznego tej uczelni. W międzyczasie Janusz Groszkowski opublikował pracę "The interdependence of the frequency variation and harmonic constent and constant frequency oscillators" w której zawarty był wzór określający zmiany częstotliwości drgań spowodowanych przez harmoniczne napięcia lub prądu.
Teoria profesora Groszkowskiego wyprzedziła współczesnych Mu badaczy, którzy początkowo nie rozumieli jej znaczenia. Dopiero ogólny rozwój nieliniowej teorii drgań spowodował, że metoda Groszkowskiego stała się podstawowym elementem wszystkich poważnych opracowań na temat generatorów lampowych. W roku 1937 Janusz Groszkowski, wraz ze swym najbliższym współpracownikiem Stanisławem Ryżką, zastosował po raz pierwszy na świecie katodę tlenkową w magnetronie, a w 1939 roku skonstruował (również po raz pierwszy na świecie) magnetron metalowy z obwodami wewnętrznymi, katodą tlenkową i korpusem chłodzonym olejem.
Profesor przez jakiś czas był prezesem Polskiej Akademii Nauk, później został wybrany na przewodniczącego Ogólnopolskiego Komitetu Frontu Jedności Narodowej, a jeszcze później wybrano go do Rady Państwa i był wiceprzewodniczącym Rady Państwa. Około roku 1976 wycofał się z wszelkiej działalności politycznej, dlatego, że nie odpowiadała mu ówczesna opcja polityczna. W 1968 r. przeszedł na emeryturę, lecz cały czas pracował w swoim laboratorium, praktycznie w tym laboratorium umarł.
