Historia szkoły

ZARYS HISTORII GMACHU SZKOŁY ORAZ POCZĄTKÓW SZKOLNICTWA ŚREDNIEGO
W MIELCU (1898-1967)

Początki szkolnictwa średniego w Mielcu

Historia gmachu, w którym obecnie mieści się Zespół Szkół im. Prof. Janusza Groszkowskiego, sięga końca XIX wieku i związana jest ze staraniami radnych Rady Gminnej o zorganizowanie szkoły średniej w Mielcu, która umożliwiałaby dalszą naukę młodzieży, kończącej szkoły ludowe w powiecie. W uchwale rady z dnia 2 kwietnia 1898 roku jest mowa o wybudowaniu własnym kosztem gmachu na gimnazjum państwowe oraz domu na bursę dla 30 ubogich uczniów i oddaniu tych obiektów na potrzeby szkolnictwa. Jako pretekst starano się wykorzystać przypadający w 1898 roku jubileusz pięćdziesięciolecia rządów cesarza Franciszka Józefa.  Po początkowych trudnościach związanych z uzyskaniem pozytywnej opinii C.K. Rady Szkolnej krajowej we Lwowie ( z prośbą o zezwolenie na budowę własnej szkoły występowały w tym czasie Dębica i Tarnobrzeg), dzięki osobistemu zaangażowaniu gorącego orędownika budowy gimnazjum, marszałka powiatu Stefana Sękowskiego oraz radnych Rady Miejskiej, w wyniku podjętych starań uzyskano zmianę negatywnego stanowiska Rady Szkolnej Krajowej. Wydane niebawem przez Ministerstwo Wyznań i Oświaty w Wiedniu rozporządzenie mówiło o utworzeniu na przełomie 1905/6 roku Gimnazjum w Mielcu. W początkowym okresie rada Miejska przeznaczyła na ten cel swój budynek magistracki, a plac pod budowę nowego gmachu postanowiono nazwać imieniem Stefana Sękowskiego, wyrażając tym samym głęboką wdzięczność marszałkowi za jego starania o szkołę średnią w Mielcu. Obecnie ulica od strony południowej obiektu nosi jego imię.

Powstanie gmachu

Po wykonaniu planów budowy przez architekta Tadeusza Tekielskiego oraz ich zatwierdzeniu, wykonawstwo robót powierzono krakowskiej firmie Jakóba Bettera. Prace budowlane rozpoczęto w 1910 roku, zaś dwa lata później oddano nowy gmach do użytku. Na uroczystości otwarcia w dniu 3 grudnia 1912 roku obecny był m. in. namiestnik Galicji prof. Michał Dobrzyński, wiceprezydent rady Szkolnej krajowej dr Ignacy Dębowski oraz przedstawiciele powiatu. Podkreślano korzystną lokalizację obiektu, jego architekturę i funkcjonalność. Trzykondygnacyjny budynek zbudowany był z cegły i pokryty wysokim ceramicznym dachem. W zewnętrznej dekoracji wewnętrznej zastosowano elementy neogotyckie. Przed głównym wejściem usytuowano kamienny romańsko – renesansowy portal, ponad nim umieszczono dwugłowego austriackiego orła  oraz napis mówiący o przeznaczeniu gmachu. Marmurowa tablica upamiętniała chwilę przekazania obiektu władzom szkolnym. Znawca architektury miast galicyjskich Ignacy Dembowski w „Ilustrowanym Przewodniku po Galicji” pisał: ”W Mielcu jest gimnazjum jedno z największych w kraju„ kierownikiem zakładu był w tym czasie ksiądz Roman Sitko, a rok później zastąpił go Wincenty Tyran.

Pierwsze lata funkcjonowania gimnazjum w nowym gmachu

           W pierwszym roku działalności gimnazjum w nowych murach podjęło naukę 326 uczniów, a w czerwcu 1913 roku odbyła się tu pierwsza matura. Z ogólnej liczby absolwentów, którzy otrzymali wtedy świadectwa dojrzałości należy wymienić m. in. Tadeusza Bigo z Mielca, późniejszego profesora nauki administracji i prawa administracyjnego na uniwersytecie Lwowskim a po wojnie na Uniwersytecie Wrocławskim, Macieja Lacha z Woli Pławskiej późniejszego starostę nowosądeckiego i krakowskiego, Franciszka Sokoła z Cyranki , późniejszego Komisarza Rządu Miasta Gdyni i dzielnego obrońcę Wybrzeża we wrześniu 1939 roku.

          Gimnazjum mieleckiemu przyszło rozpoczynać pracę jeszcze w tym okresie, kiedy powiat mielecki znajdował się pod zaborem austriackim. Nakładało to na polską szkołę obowiązek wychowania w duchu patriotyzmu i umiłowania ojczyzny, dlatego też działający na terenie szkoły zespół teatralny wystawiał m. in. „Dziady” A. Mickiewicza i ‘Kordiana „ J. Słowackiego oraz istniały tu organizacje niepodległościowe. Nauka w nowym gmachu trwała niespełna dwa lata, kiedy rozpoczęła się pierwsza wojna światowa.

Losy obiektu w czasie pierwszej wojny światowej.

           W dniu 9 sierpnia 1914 roku dyrektor Tyran zmuszony był oddać gmach władzom wojskowym z przeznaczeniem na koszary dla wojsk austriackich. Z początkiem września zarządzono wpisy do szkoły jednak ostatecznie rok szkolny 1914/15 odroczono a wielu starszych uczniów wstąpiło w szeregi Legionów Polskich. Budynek w tym czasie przechodził rozmaite koleje losu. Pełnił rolę szpitala wojskowego, przetrzymywano w nim również jeńców wojennych. Sytuacja zmieniła się, gdy w październiku 1915 roku gmach przejęła ponownie szkoła. Od tej pory nauka trwała nieprzerwanie do czasu odzyskania przez Polskę niepodległości.

Lata II Rzeczpospolitej

           Odzyskanie tożsamości narodowej w 1918 roku rozpoczęło nowy okres w dziejach Gimnazjum oraz nauczycieli i młodzieży. Rozpoczęto od usuwania wszystkich śladów pozostałych po zaborcy. Usunięto godła i portrety cesarza, austriackiego orła upodobniono do orła polskiego, z nazwy szkoły usunięto określenie cesarsko-królewskie.

           Z ważniejszych wydarzeń tego okresu można wymienić:

            1925/26 – nadanie Gimnazjum imienia Stanisława Konarskiego, dotychczasowego patrona bursy (szkoła do tego czasu nosiła imię Stanisława Kostki),

            1929 – utworzenie komitetu redakcyjnego miesięcznika „Dziewanna”, którego redaktorem był m.in. autor wielu późniejszych publikacji dotyczących historii Mielca, uczeń Stanisław Kryczyński,

            1931/32 – utworzenie szkolnej orkiestry symfonicznej,

            1933 – powstanie z inicjatywy profesora Stanisława Lachmana Gimnazjalnego Zespołu Śpiewaczego „Melodia”, który istnieje do dnia dzisiejszego.

            Zgodnie z przeprowadzoną w 1932 roku reorganizacją systemu oświaty w gmachu działało 4-letnie gimnazjum i 2-letnie liceum. Po dyrektorze Tyranie funkcje kierownika Zakładu sprawowali kolejno: Franciszek Siorek, Bronisław Kryczyński, Władysław Kawa, Józef Wierzbicki. Przez cały okres międzywojenny spłacano kredyt zaciągnięty na budowę nowego gmachu. Kres zadłużeniu położył dopiero wybuch działań wojennych w 1939 roku.

II wojna światowa               

            Okres II wojny światowej był dla polskiej szkoły czasem szczególnie trudnym. Władze okupacyjne planowo i bezwzględnie niszczyły wszelkie przejawy życia kulturalnego. Zamykano szkoły a kadrę naukową umieszczano w obozach zagłady. Podobny los spotkał mieleckie gimnazjum. Zniszczono lub wywieziono 75% księgozbioru, meble i pomoce naukowe. Część budynku przeznaczono na szkołę volksdeutschów, a od 1940 roku pozostałą część na magazyn zbożowy i skład części lotniczych. Pod koniec działań wojennych, w 1944 roku mieścił się tu radziecki szpital wojskowy. Po opuszczeniu przez wojsko gmachu przy ulicy Kilińskiego gimnazjum wróciło do swojego budynku w styczniu 1945 roku.

Wznowienie działalności

             Wznowienie działalności gimnazjum nastąpiło we wrześniu 1944 roku. Dyrektorem Gimnazjum został przebywający w powiecie mieleckim od grudnia 1939 roku dr Alfons Zajączkowski przesiedlony tu z poznańskiego (funkcje tą pełnił do chwili wyjazdu do Poznania w sierpniu 1946 roku – wraz z nim powrócili inni nauczyciele czasowo zatrudnieni w Mielcu).

ZARYS HISTORII TECHNIKUM ELEKTRYCZNEGO I ZSZ NR 1
W MIELCU-(1967-1989)

Rok 1967 przyniósł istotne zmiany w szkolnictwie mieleckim. Od 1 września, zarządzeniem Kuratora Okręgu Szkolnego w Rzeszowie, utworzono w Mielcu Technikum Elektryczne. Jego dyrektorem został Jan Woźniak. Od początku szkoła miała charakter elitarny. Ze względu na ograniczoną ilość miejsc w pierwszej klasie, naukę mogli tu kontynuować tylko najzdolniejsi absolwenci szkół podstawowych. Samodzielne technikum funkcjonowało przez 5 lat.  Po tym czasie zaistniała potrzeba utworzenia szkoły zbiorczej, która mogłaby kształcić w różnych zawodach. W roku 1974 utworzono Zespół Szkół Zawodowych nr 1. W jego skład weszły Technikum Elektryczne, Zasadnicza Szkoła Elektryczna oraz Zasadnicza Szkoła Zawodowa Dokształcająca. Funkcję dyrektora nowoutworzonej placówki przez rok pełnił mgr Tadeusz Łakomy. Jego zastępcami zostali mgr Michał Krok oraz inż. Tadeusz Rachwał.

ZSZ stała się jedną z największych szkół w regionie. Zatrudniała 56 nauczycieli. Trzeba pamiętać, że kilka osób wchodzących w skład tamtego grona pedagogicznego pracuje nadal w naszej szkole. Ich profesjonalna, oparta na bogatym doświadczeniu, praca ma wielkie znaczenie dla młodzieży i młodszych nauczycieli.

Ze względu na ogromną liczbę uczniów (1333 osoby w 1974r.) Nauka w ZSZ odbywała się w dwóch miejscach. W gmachu głównym przy ulicy Kilińskiego oraz
w budynku przy ulicy Mickiewicza 17 – dotychczasowej Zasadniczej Szkole Zawodowej Dokształcającej. Przechodzenie z jednej szkoły do drugiej stwarzało pewne trudności
w procesie dydaktyczno-wychowawczym zarówno dla uczniów jak i nauczycieli. Szkoła miała charakter zawodowy. Przygotowywała techników elektryków oraz wykwalifikowanych pracowników wielu specjalności, potrzebnych rozwijającemu się pod względem gospodarczym i technicznym miastu. Specyficzny charakter nauczania
z przewagą przedmiotów zawodowych o profilu technicznym wymagał prowadzenia zajęć w klasopracowniach wyposażonych w odpowiednie urządzenia i pomoce naukowe. Władze oraz nauczyciele bardzo mocno zaangażowały się w wyposażenie szkoły w odpowiedni sprzęt dydaktyczny. Wymienić należy tu mgra Jana Kurdziela, który od podstaw, wielkim nakładem pracy, początkowo w piwnicach szkoły, a od 1974 r. już w nowym budynku, zorganizował warsztaty szkolne i kierował nimi przez 10 lat. Inżynier Rachwał najpierw jako nauczyciel przedmiotów elektrycznych, a następnie jako zastępca dyrektora efektywnie działał w tworzeniu pracowni przedmiotów zawodowych. Wspomnieć także należy działanie mgr Michała Kroka, który zorganizował dobrze wyposażoną pracownię fizyki oraz pomagał w powstawaniu innych pracowni, np. krawieckiej czy przedmiotów ogólnokształcących.

Znaczącym krokiem w rozwoju ZSZ było oddanie do użytku 31 stycznia 1975 roku warsztatów szkolnych. Wybudowano je na dziedzińcu szkoły od strony dzisiejszej ulicy Sękowskiego. Wyposażone zostały w nowoczesne maszyny i urządzenia. Ich wartość wraz z wyposażeniem wynosiła 12 milionów złotych. Miały ogromne znaczenie w procesie dydaktycznym. Pozwalały przygotować młodzież do pracy w różnych zawodach. Szkoła o profilu zawodowym nie mogła funkcjonować bez tego rodzaju urządzeń. Przypomnieć należy , że  ZSZ  w roku szkolnym 1975/76 liczyła  1300 uczniów .W związku z tym nauka musiała odbywać się w systemie dwuzmianowym. I niewiele zmienił fakt, że mury budynku przy ulicy Kilińskiego opuściło już Liceum Ekonomiczne, którego nową siedzibę umiejscowiono przy ulicy Warszawskiej. W skład ZSZ nr 1 wchodziło 8 oddziałów technikum elektrycznego, 4 oddziały zasadniczej szkoły zawodowej oraz 26 oddziałów zasadniczej szkoły zawodowej dokształcającej. Kształcenie odbywało się w zawodach: mechanik pojazdów samochodowych, ślusarz, krawiec, grawer, malarz budowlany, mechanik lotniczy, piekarz, mleczarz i wiele innych.

Rok 1975 przyniósł także zmiany w kadrze kierowniczej szkoły. Od 1 września dyrektorem naczelnym został mgr Jan Kapinos, i pełnił tę funkcję przez 15 lat, tj. do roku 1990. Funkcje zastępców dyrektora nadal sprawowali mgr Krok i mgr inż. Rachwał. Włodarze placówki dokładali wszelkich starań, by szkoła stawała się coraz lepszą, konkurencyjną i prężną jednostką oświatową. We wrześniu utworzono Radę Kierowniczą szkoły. W jej składzie znaleźli się dyrektorzy, kierownik warsztatów szkolnych Pawłowski oraz zaproszeni członkowie Rady Pedagogicznej. Podstawowym zadaniem Rady było doskonalenie procesu dydaktyczno - wychowawczego poprzez dokładną jego analizę, wyciąganie wniosków i wprowadzanie pozytywnych zmian. Na szeroką skalę współpracowano z instytucjami pozaszkolnymi. Organizowano spotkania młodzieży
z przedstawicielami władz, wojska, sądownictwa, itd. Na szczególną uwagę zasługuje współpraca z Domem Dziecka w Skopaniu, gdzie corocznie przekazywano prezenty mikołajkowe.

W szkole działały dwie komisje przedmiotowe. Komisja przedmiotów zawodowych, której przewodniczącym był mgr inż. H. Gradowski posiadała cztery sekcje: elektryczną(przew. J. Roman), mechaniczną (przew. W. Stelnik), gastronomiczną (przew. M. Jung )oraz praktycznej nauki zawodu ( przew. J Kurdziel). Komisja przedmiotów pomocniczych z przewodniczącym mgr Eugeniuszem Witkiem dzieliła się na trzy sekcje: matematyczno-fizyczną–chemiczną ( przew. J. Bąk), humanistyczną (przew. L. Łącz), wychowania fizycznego (przew. S. Wolak). Komisje miały za zadanie prowadzić pracę samokształceniową. W ramach swojej działalności członkowie przygotowywali
i wygłaszali referaty, prowadzili dyskusje, organizowali lekcje pokazowe oraz analizowali i przystosowywali programy nauczania do potrzeb i możliwości szkoły. Innym zadaniem komisji było koordynowanie pracy licznych kółek zainteresowań. Dzięki tym działaniom uczniowie ZSZ odnosili liczne zwycięstwa w konkursach i olimpiadach międzyszkolnych
i uzyskiwali dobre wyniki w nauce.  Przykładowo na zakończeniu roku szkolnego 1974/75 dyrektor szkoły wyróżnił nagrodami książkowymi za bardzo dobre wyniki w nauce 101 uczniów, co stanowiło 8 % całej młodzieży. Uczniowie odnosili też sukcesy sportowe. Prowadzeni przez mgr Stanisława Wolaka chłopcy, zdobyli trzy pierwsze miejsca
w biegach przełajowych na zawodach międzyszkolnych oraz drugie miejsce wojewódzkich sztafetowych biegach przełajowych. Szkoła uzyskała miano najlepiej usportowionej ponadpodstawowej placówki oświatowej.

17 września 1976 roku decyzją urzędu wojewódzkiego w Rzeszowie warsztaty szkolne miały poszerzyć swoje działanie. Prócz ośrodka dydaktycznego miały pełnić funkcję produkcyjno-usługową. W ramach tej działalności uczniowie ZSZ pod okiem instruktorów wykonali instalacje elektryczną w nowo budowanej Szkole Podstawowej
w Wojsławiu. Przeprowadzono także kapitalny remont instalacji niskiego napięcia na osiedlu. Podjęto produkcję tablic i skrzynek sterowniczych, a także rozdzielni dla Elektromontażu z Krakowa. Rozpoczęto produkcje drobnych detali dla Wytwórni Sprzętu Komunikacyjnego w Mielcu. Zelektryfikowano Zespół Szkół Ekonomicznych przy ul. Warszawskiej. Tego rodzaju działania miały niewymierną korzyść dla młodzieży, która, uczestnicząc w procesie produkcji, nabierała praktycznego doświadczenia zawodowego jakże potrzebnego w chwili podejmowania stałej pracy.

Początek lat osiemdziesiątych i wydarzenia z tym związane wywarły duży wpływ na ZSZ nr 1. 21 listopada 1980 roku w szkole odbyła się konferencja Związku Nauczycielstwa Polskiego. W trakcie obrad część nauczycieli podjęła bardzo odważną decyzję o wystąpieniu z ZNP i utworzyła Niezależny Samorządny Związek Zawodowy „Solidarność”. W składzie 7 osobowego Komitetu Założycielskiego znalazły się panie: Anna Brożyna, Maria Durda, Alina Miś, a także czterech panów: Jerzy Gregorczyk, Janusz Pilch, Adam Rębisz i Jan Roman.

19 grudnia 1980 roku odbyło się walne zebranie członków NSZZ „Solidarność.”.Dokonano wtedy wyboru Zarządu Koła. W skład zarządu weszli:

1. Rębisz Adam- przewodniczący.
2. Gregorczyk Jerzy – zastępca przewodniczącego.
3. Lewandowska Anna – koordynator do spraw nauki.
4. Roman Jan – koordynator do spraw socjalno bytowych.
5. Kunert Andrzej – koordynator do spraw działalności kulturalnej.
6. Dawidów Adam – społeczny inspektor pracy.
7. Piekarczyk Teofil – członek koła.

Podstawowym celem związku miała być:

1. Ochrona praw, godności i interesów pracowników ZSZ. W szczególności działania miały dotyczyć ochrony spraw materialnych, socjalnych członków i ich rodzin.
2. Zabezpieczenie praw wynikających z wykonywania pracy zawodowej, tj. wynagrodzenia, warunków socjalno-bytowych oraz BHP.
3. Podejmowanie starań o właściwe działanie zakładu w interesie pracowników.
4. Umacnianie więzów rodzinnych i ochrona życia rodzinnego.
5. Propagowanie zasad demokratyzmu, umacniania koleżeńskiej solidarności.
6. Zapewnienie pracownikom warunków do podnoszenia kwalifikacji zawodowych.
7. Wpływ na kształtowanie polityki gospodarczej i społecznej kraju.
8. Kształtowanie aktywnej postawy działania dla dobra ojczyzny.

Trzeba podkreślić, że w Zespole szkół im. Prof. Janusza Groszkowskiego nadal prężnie działają dwa związki zawodowe. Są to ZNP i NSZZ Solidarność. Przewodniczącym bardziej licznego Związku Nauczycielstwa Polskiego jest mgr Roman Gruszeczki, natomiast przewodniczącym NSZZ Solidarność mgr inż. Mariusz Wojciechowski, który jednocześnie kieruje „Solidarnością” wszystkich szkół mieleckich.

          Początek lat osiemdziesiątych był dla ZSZ nr1 bardzo pomyślny. Szkoła była jedną
z najatrakcyjniejszych placówek oświatowych w regionie. Kształciła młodzież w wielu ciekawych zawodach. W roku szkolnym 1982/83 liczba młodzieży kształcącej się
w murach tej szkoły przekraczała grubo ponad 1000 osób. Co dziesiąty uczeń otrzymywał świadectwo z wyróżnieniem. Jednym z głównych założeń szkoły było ciągłe podnoszenie poziomu kształcenia zawodowego i ogólnokształcącego. Grono pedagogiczne starało się rozwijać zainteresowania młodzieży w różnych dziedzinach. Dzięki tym działaniom uczniowie ZSZ odnosili liczne sukcesy w konkursach i olimpiadach na każdym szczeblu rywalizacji. Dla przykładu wymienić można finalistów olimpiady wiedzy technicznej na szczeblu centralnym. Byli nimi Daniel Pogoda i Daniel Brzeziński.

14 kwietnia 1985 roku miało miejsce bardzo ważne wydarzenie. Dyrekcja ZSZ nr 1, Rada Pedagogiczna oraz Samorząd Szkolny wystąpiły z wnioskiem do Kuratora Oświaty
i Wychowania w Rzeszowie o nadanie szkole imienia profesora Janusza Groszkowskiego. Prof. Janusz Groszkowski był twórcą elektroniki polskiej, który w okresie drugiej wojny światowej współpracował z aliantami i przyczynił się do rozszyfrowania tajemnic niemieckiego radaru oraz broni rakietowej V2.Za te dokonania otrzymał krzyż Virtuti Militari. Ponadto był członkiem rzeczywistym oraz wieloletnim Wiceprezesem i Prezesem Polskiej Akademii Nauk, a także wykładowcą na kilku wyższych uczelniach.

              19 kwietnia 1986 roku w auli szkolnej zorganizowano sesję popularnonaukową poświęconą osobie przyszłego patrona szkoły. Uroczystość połączona była z otwarciem wystawy poświęconej profesorowi. Uczestniczyło w niej wiele ważnych osobistości, między innymi przedstawiciele środowiska akademickiego: prof. dr hab. Włodzimierz Bonusiak, wychowanek prof. Groszkowskiego dr Piotr Szwemin. Była tam także córka patrona Krystyna Groszkowska-Łukawska, która w kronice szkolnej zostawiła następujący zapis:Sesja popularno-naukowa była wspaniale zorganizowana. Referaty, które wygłaszali uczniowie charakteryzowały się rzetelną wiedzą i znajomością wszystkich zagadnień. Jestem szczęśliwa i bardzo wzruszona, zwłaszcza, że dotyczą sylwetki osoby mi najbliższej. Ojca. Kochani młodzi przyjaciele serdecznie Wam za wszystko dziękuję.

 Na zakończenie sesji odbył się finał konkursu wiedzy o życiu i pracy naukowej profesora. Zawodników oceniało najbardziej kompetentne jury: córka i jego współpracownicy. Trudna walka Andrzeja Lipióra i Tomasza Zaręby z klasy I a, którzy wyeliminowali swych starszych kolegów, po kolejnej dogrywce, zakończyła się przyznaniem dwóch pierwszych miejsc. Od tego wydarzenia do tradycji szkolnej weszło coroczne przeprowadzanie konkursu wiedzy o życiu i działalności prof. Groszkowskiego, które kontynuowany jest do dziś.

Półtoraroczny okres przygotowań młodzieży i pedagogów został sfinalizowany 6 maja 1986 roku. Decyzją Kuratora Oświaty i Wychowania w Rzeszowie szkoła otrzymała imię prof. Janusza Groszkowskiego oraz sztandar.

10 maja odbyły się uroczystości, które swoim udziałem zaszczycili żona profesora Maria Groszkowska, jego córka Krystyna Łukawska oraz przedstawiciele władz i osoby bezpośrednio związane z życiem szkoły. Punktem kulminacyjnym uroczystości było odsłonięcie tablicy pamiątkowej z podobizną patrona. Następnie odbył się uroczysty apel, podczas którego ZSZ im prof. Janusza Groszkowskiego otrzymał sztandar ufundowany przez Spółdzielnię Pracy „Odzież”. Trzeba zaznaczyć, że ZSZ był pierwszą szkołą
w Polsce, której nadano imię Groszkowskiego. Następnymi szkołami były technika
w Zabrzu i Przemyślu.

ZARYS HISTORII ZESPOŁU SZKÓŁ W LATACH 1990-2011

            Niedługo po uroczystościach nadania szkole imienia, bo 2 marca 1990 roku, mgr Jan Kapinos złożył oficjalną rezygnację z funkcji Dyrektora Zespołu Szkół. Wraz z nim ze swoich funkcji zrezygnowali wicedyrektorzy Andrzej Pawelec i Władysław Rudolf.

Na posiedzeniu Rady Pedagogicznej, które miało miejsce 1 września 1990 roku, wicedyrektor szkoły mgr inż. Jan Gancarz poinformował zebranych nauczycieli, że
o stanowisko Naczelnego Dyrektora ZSZ będą ubiegali się mgr Zbigniew Witek oraz mgr inż. Zdzisław Nowakowski. Rada Pedagogiczna wysłuchała wystąpień kandydatów,
w których zainteresowani przedstawili swoje programy działania w zakresie kształcenia. W głosowaniu zwyciężył mgr Zbigniew Witek, został dyrektorem naczelnym ZSZ i funkcję tą pełni do dzisiaj. Nowy Dyrektor cieszył się opinią doskonałego pedagoga i organizatora. Był także człowiekiem świetnie znającym problemy i potrzeby młodzieży, ponieważ przez kilka lat pełnił funkcję opiekuna samorządu uczniowskiego.

Nie ulega wątpliwości, ze początek lat dziewięćdziesiątych był okresem bardzo trudnym nie tylko dla szkoły, ale przede wszystkim dla całego kraju. Nowy dyrektor, pracując w ciągle zmieniających się warunkach społeczno-gospodarczych, stanął przed wieloma wyzwaniami. W dobie przemian gospodarczych zachodzących w Polsce Dyrekcja i nauczyciele Zespołu Szkół Zawodowych mieli świadomość, że prawa rynku zaczęły obowiązywać również w oświacie. Dlatego rozpoczęto wprowadzanie wdrożeniowych programów nauczania. W Technikum Elektrycznym była to elektronika a w ZSZ – monter elektronik i elektromechanik pojazdów samochodowych. Rozwój przemysłu motoryzacyjnego wprowadzający nowe rozwiązania elektroniczne w samochodach wymagał kształcenia fachowców tego typu. Absolwenci nowych kierunków mogli
w związku z tym liczyć na ciekawą pracę. Ponadto, wspólnie z Wydziałem Elektroniki Politechniki Warszawskiej Zespół Szkół prowadził licealną klasę autorską o profilu informatyczno-technicznym. Od typowej klasy licealnej różniła się tym, że program zawierał poszerzoną wiedzę oraz problemów współczesnej techniki. Przygotowywał absolwentów do obsługi nowoczesnych jak na owe czasy urządzeń biurowych takich jak: elektroniczne centrale telefoniczne, faksy, telefaksy, kserokopiarki oraz sieci komputerowe. Trzeba zaznaczyć ze do klasy licealnej uczęszczała najzdolniejsza młodzież. Uczniowie liceum uzyskiwali najlepsze wyniki w nauce w całej szkole.

Prócz wielkich zmian w procesie dydaktycznym dyrekcja ZS zabiegała również
o poprawę warunków socjalno-bytowych szkoły. W 1992 roku, podczas obchodów osiemdziesiątej rocznicy powstania gmachu szkoły, które to swoją obecnością zaszczycili między innymi wiceminister Przemysłu Stanisław Padykuła oraz prezydent miasta Mielca Władysław Bieniek, dyrektor Zbigniew Witek skierował apel do wszystkich ludzi dobrej woli o ratowanie tego najstarszego i najpiękniejszego obiektu dydaktycznego w Mielcu. Wydano informator przedstawiający dzieje szkoły w latach 1912-1992, a pieniądze uzyskane z jego sprzedaży przeznaczono na remont placówki. W efekcie okazało się, że
w tak trudnych chwilach dla mieszkańców Mielca, nękanych bezrobociem, duch solidarności społecznej nie zaginął. W wyniku przeprowadzonej kwesty zebrano kwotę ok. 25 mln złotych, a dzięki osobistemu zaangażowaniu prezydenta Mielca – Władysława Bieńka i kierownika urzędu rejonowego – Leona Skiby, skierowano do robót publicznych na terenie szkoły 17 bezrobotnych. Remonty sal lekcyjnych oraz korytarzy rozpoczęto już w grudniu 1992 roku. Prace renowacyjno-budowlane prowadzone były również
w następnych latach. W 1997 roku wykonano remont kapitalny centralnego ogrzewania.
W 1998 roku położono nowy ciąg ciepłowniczy pomiędzy kotłownią a budynkiem szkolnym i dokonano wymiany pokrycia dachu na całym obiekcie. Ponadto, decyzją Kuratora Oświaty w Rzeszowie, szkoła wzbogaciła się o budynek przy ulicy Mickiewicza 17. Niestety jego stan techniczny był bardzo zły i wymagał kapitalnego remontu. Środki na remont budynku przekazało Kuratorium Oświaty w Rzeszowie. Prace remontowo-budowlane objęły szeroki zakres działań. Miedzy innymi wymieniono pokrycie dachu oraz niektóre elementy więźby. Dokonano ocieplenia budynku, ale co ważne, zachowując jego pierwotny kształt architektoniczny. Wyremontowano wnętrze budynku. Założono także instalacje CO, zmodernizowano kanalizację oraz zagospodarowano teren wokół obiektu, burząc stare, walące się garaże. We wrześniu 1998 roku budynek przy ul. Mickiewicza 17 został oddany do użytku jako filia szkoły. W nowooddanym obiekcie znajdowało się 6 sal lekcyjnych, duży sekretariat, a także szatnia i dwa sanitariaty. Odrębne pomieszczenie stanowiła kotłownia ze zautomatyzowanym kotłem gazowym częściowego dozoru. Fakt oddania do użytku nowej filii stał się dużym udogodnieniem dla młodzieży i pedagogów. Wcześniej, z uwagi na ogromną liczbę młodzieży, która nie mieściła się w gmachu głównym, zajęcia odbywały się w budynku filialnym usytuowanym na Osiedlu. Przemieszczanie się między dwoma budynkami Zespołu Szkół sprawiało wiele trudności.

25 lutego 2000 roku Zarząd Powiatu Mieleckiego podjął decyzję o zmianie nazwy szkoły na Centrum Kształcenia Ustawicznego im. prof. Janusza Groszkowskiego w Mielcu. Kadra kierownicza placówki nie zmieniła się: dyrektorem naczelnym pozostał mgr Zbigniew Witek, a jego zastępcami byli: mgr inż. Jan Gancarz oraz mgr inż. Jan Wójcik, który od 1 września 1997 roku na stanowisku wicedyrektora zastąpił mgr inż. Zdzisława Nowakowskiego. W dwa lata później na stanowisko trzeciego wicedyrektora CKU mianowany został mgr inż. Marek Sypek, pełniący wcześniej funkcję kierownika warsztatów szkolnych.

W skład zespołu wchodziło 5-letnie Technikum Elektryczne, 4-letnie Liceum Ogólnokształcące i Liceum Techniczne, 3-letnia Zasadnicza Szkoła Zawodowa oraz pierwsze klasy szkół ponad gimnazjalnych, tj. czteroletnie Technikum Elektryczne, trzyletnie Liceum Ogólnokształcące i Liceum Profilowane i dwuletnia Zasadnicza Szkoła Zawodowa. Szkoła prowadziła również kształcenie osób dorosłych w systemie eksternistycznym i zaocznym. CKU organizowało także różne kursy i szkolenia. Wymienić choćby można kursy języka angielskiego i niemieckiego w biznesie, kurs technik pisania
w programach WORD i EXEL, AUTO CAD w obsłudze, kurs na uprawienia SEP do 1 kv
i wiele innych SEP.

W roku 2004 po raz kolejny zmieniła się nazwa naszej szkoły. Utworzono Zespół Szkół im. prof. Janusz Groszkowskiego w Mielcu. W ramach nowego zespołu działały szkoły młodzieżowe oraz Centrum Kształcenia Ustawicznego. Poza działalnością dydaktyczną innym zadaniem stojącym przed szkołą było ciągłe modernizowanie
i uzupełnianie istniejącej bazy kształceniowej oraz wykonanie kolejnych remontów budynku. W latach 1999-2010 wykonano wiele prac. Te najważniejsze przedstawiają się następująco: wymieniono stolarkę okienną w całym budynku szkoły, wykonano remont elewacji zewnętrznej budynku, przeprowadzono gruntowny remont szatyni szkolnej. Zmodernizowano również wejście główne. Wybudowano łącznik warsztatów szkolnych
z budynkiem głównym. Wykonano remont warsztatów szkolnych i zaadaptowano pomieszczenia warsztatowe na sale dydaktyczne. Położono nową nawierzchnię asfaltową na boisku szkolnym i drodze wjazdowej do szkoły. Dokonano wymiany całej stolarki wewnętrznej. Osuszono budynek metodą bezinwazyjną. Wykonano także termoizolację budynku szkoły i byłych warsztatów.

Bardzo dużym sukcesem był także fakt ciągłego wzbogacania szkoły w sprzęt dydaktyczny niezbędny w nowoczesnym kształceniu. W ramach tych działań oddano do użytku trzy pracownie komputerowe oraz pracownie gastronomiczną i fryzjerską. Oprócz tego zorganizowano i wyposażono w odpowiedni sprzęt pracownie mechatroniczną i teleinformatyczną.

Ważne miejsce w historii ZS im. prof. J. Groszkowskiego zajęła realizacja
i uczestnictwo w projektach współfinansowanych przez Unię Europejską w ramach Europejskiego Funduszu Społecznego. Nasza szkoła zrealizowała dwa projekty. Pierwszy nosił nazwę „Daj sobie szansę, my Ci pomożemy” i realizowany był w roku szkolnym 2008/2009. Jego autorami byli: dyrektor mgr Zbigniew Witek, nauczyciel języka polskiego mgr Dariusz Dudek oraz nauczyciel przedmiotów zawodowych mgr inż. Mariusz Wojeciechowski. Najważniejszym zadaniem tego przedsięwzięcia było wyrównanie szans edukacyjnych młodzieży pochodzącej z terenów wiejskich. W ramach projektu nauczyciele uczący w naszej szkole prowadzili dodatkowe zajęcia edukacyjne z większości przedmiotów ogólnokształcących takich jak: geografia, biologia, j. angielski i niemiecki, matematyka, fizyka i chemia,. Zajęcia odbywały się poza godzinami lekcyjnymi. Uczniowie, którzy zdecydowali się na uczestnictwo w projekcie, otrzymali dodatkową pomoc dydaktyczną. Projekt „Daj sobie szansę, my Ci pomożemy” cieszył się dużym zainteresowaniem wśród młodzieży. W ramach zajęć uczniowie uzupełnili i poszerzyli swoją wiedzę z poszczególnych przedmiotów, a szkoła uzyskała wsparcie w postaci pomocy dydaktycznych. Wymienić tutaj należy, np. interaktywną tablicę wykorzystywaną w nauczaniu języków obcych oraz wysokiej jakości sprzęt RTV.

Drugi projekt zrealizowano w roku szkolnym 2009/2010. Nosił nazwę „Żeby im się chciało chcieć”. Osobą odpowiedzialną za przygotowanie i realizację tego przedsięwzięcia była mgr Małgorzata Lubieniecka. Głównym celem projektu było zapoznanie nauczycieli
z efektywnymi sposobami nauczania. W ramach projektu wszyscy nauczyciele naszej szkoły przeszli szereg szkoleń, które prowadzone były przez wysoko wykwalifikowanych trenerów z Warszawy. Szkolenia dotyczyły relacji, które pomagają w nauce, sposobów motywowania uczniów do nauki oraz oceniania kształtującego w praktyce. W związku
z projektem „Żeby im się chciało chcieć” dyrekcja ZS Groszkowskiego zdecydowała się na otwarcie w liceum ogólnokształcącym jednej klasy autorskiej, w której realizowano ocenianie kształtujące.

Na zakończenie trzeba wspomnieć, że obecnie w skład Zespołu Szkół im. prof. Janusza Groszkowskiego w Mielcu wchodzi 4 letnie Technikum Elektryczne, które kształci w zawodach mechatronicznym, elektrycznym, elektronicznym, teleinformatycznym, urządzeń i systemów energetyki odnawialnej, energetyk, hotelarskim, usług fryzjerskich oraz organizacji usług gastronomicznych. Ponadto w zespole funkcjonuje Zasadnicza Szkoła Zawodowa nr 4 kształcąca w zawodach elektrycznych, elektronicznych, mechatronicznych, samochodowych i fryzjerskich. Poza tym w ramach kształcenia ustawicznego w naszej placówce działają szkoły średnie dla dorosłych. Należą do nich Uzupełniające Liceum Ogólnokształcące dla Dorosłych – profil ogólny, Technikum dla Dorosłych – kształcące w zawodach technik elektryk i technik mechanik. Nasza placówka prowadzi także dwie szkoły policealne – Technik BHP i Technik Teleinformatyk.

Głównym problemem dyrekcji szkoły, którą kieruje mgr Zbigniew Witek jest zapewnienie godziwych warunków kształcenia ok. 1500 uczniom. Pomimo trudności, szkoła odnosi znaczące sukcesy pedagogiczne. Bez wątpienia najważniejszym jest fakt, że według trzynastego Ogólnopolskiego Rankingu Szkół Ponadgimnazjalnych, który przygotowany został przez „Perspektywy” i „Rzeczpospolitą”, ZS im. prof. J. Groszkowskiego w Mielcu znalazł się na 166 miejscu w Polsce, na kilka tysięcy zgłoszonych szkół, co dało 14 miejsce na Podkarpaciu. Szkoły ponadgimnazjalne w rankingu ocenione były za pomocą kilku kryteriów. Należały do nich: sukcesy szkoły w olimpiadach, wyniki matury oraz ocena szkoły przez kadrę akademicką. Serdeczne gratulacje i podziękowania należą się dyrekcji, nauczycielom, obecnym uczniom i absolwentom naszej szkoły, którzy zapracowali na ten sukces. Należy też dodać, że głównymi adresatami wyżej wymienionego rankingu są uczniowie najstarszych klas gimnazjów, którzy stają przed pierwszą ważną decyzją w swoim życiu, – jaką szkołę średnią wybrać? Ten wybór, ma ich doprowadzić do studiów i ułatwić zdobycie wymarzonego zawodu.

                                                        Opracował: Zbigniew Witek

                                                                                                             Leszek Łanucha

Bibliografia:

1. Z. Nowakowski i R. Rojowski. Zespół Szkół Zawodowych Nr 1 im Prof. Janusza Groszkowskiego. „80-Lecie gmachu 1912 – 1992” – Tradycje i współczesność gmachu szkoły – listopad – grudzień 1992,
2. Kiryk F.- „Mielec studia i materiały z dziejów miasta i regionu” T.1-Mielec 1984.,T.2-Rzeszów 1988
3. Kronika Centrum Kształcenia Ustawicznego w Mielcu.
4. Kronika zakładu. Sprawozdanie Dyrekcji C.K. Gimnazjum w Mielcu [R12] 1912/13
5. Kronika Zespołu Szkół Zawodowych nr 1 w Mielcu
6. Kryczyński S: ScholaMielecensis 1526-1931. Sprawozdanie Państwowego Gimnazjum im. Stanisława Konarskiego w Mielcu. R 19: 1930-31
7. Maciaga M.: Gimnazjum mieleckie w dwudziestoleciu międzywojennym. W: 80 lat Gimnazjum i Liceum im. Stanisława Konarskiego w Mielcu 1905–1985. Mielec 1986
8. Materiały z archiwum Zespołu Szkół im. Prof. Janusza Groszkowskiego w Mielcu
9. Szkolnictwo zawodowe. W: Zespół Szkół Zawodowych Nr 1 im. Prof. Janusza Groszkowskiego. Informator. Mielec 1986
10. Tychanowicz A. Gimnazjum im. St. Konarskiego w latach okupacji hitlerowskiej i w Polsce Ludowej. W 80 lat Gimnazjum i Liceum im. St. Konarskiego w Mielcu 1905-1985. Mielec 1986